Helena Fus

Helena Fus Poetka, gawędziarka, skupiająca w sobie talent literacki  i aktorski. Jej niezwykle prawdziwa poezja zastanawia, wzrusza, skłania do przemyśleń nad sensem życia, pobożności, moralności. Jej wiersze niosą w sobie wiele wartości, które umykają współczesnemu zagonionemu i zobojętniałemu  człowiekowi. Jej wiersze przypominają o człowieczeństwie i miłości i zapadają głęboko w serce. Poetka ma niezwykły dar przekazu swoich tekstów, co sprawia, że słuchający milkną i oddają się w zupełności magicznemu  działaniu jej słowa. Pani Helena bardzo często występuje na różnych imprezach kulturalnych, religijnych, a swoją poezja zadziwia nawet autorytety w tej dziedzinie.

 

Nie pytaj

Nie pytaj głodnego
 – czy na chleb ma ochotę
Nie pytaj nigdy o matkę
– gdy spotkasz sierotę
Nie mów o szczęściu, radości
 – gdy w czyichś oczach łzy widzisz

Nie mów jak postępować
– gdy swoich czynów się wstydzisz

Nie pytaj niewidomego
– dlaczego świta tanie widzi


Nie pytaj „co słychać” niemego
 - nie czekaj odpowiedzi
Nie pytaj , sam odpowiedz dlaczego tak się dzieje?
Dlaczego tak wielu płacze?
A tak niewielu się śmieje...

 

 

Pomóż mi Panie pokonać siebie

Dlaczego to co w sobie kultywujesz
tak chętnie u innych krytykujesz?
Dlaczego z pominięciem siebie
wszędzie szukasz winnych?
Stop!. - Więcej pytań nie mam
i nie chcę nikogo obarczać brzemieniem.
Ze strachu musiałabym
w siebie uderzyć kamieniem.
Bo to, co ja złego widzę u sąsiada
To samo i o mnie sąsiad opowiada.
Jak łatwo uderzyć drugiego kamieniem
- tak o tyle trudniej przyjąć uderzenie.
Pan kiedyś nam powiedział
Byśmy drugich brzemiona nosili
A wszystko otrzymamy, bylebyśmy prosili.
Lecz my zamiast prosić
dla siebie o łaski
Chętnie byśmy widzieli  - bliźniego w potrzasku
Łatwo wypowiedzieć wojnę
Tym co wokół ciebie
Najtrudniej w takiej walce jest pokonać siebie
Więc zanim wyruszę z kamieniem do boju
Pokonam samego siebie
I wyjdę do wroga
Ze znakiem pokoju