Poezja nie tylko od święta - Anna Gołojuch

ANNA GOŁOJUCH
Bajka o drewnianym moście
 

Skrzypi stary most drewniany
Swą nostalgią więc odstrasza
Chociaż jeszcze w dobrym stanie
Lecz do przejścia nie zaprasza

Wszyscy ludzie, więc w pośpiechu
Biegną w stronę, gdzie z betonu
Łączy nowy most dwa brzegi
Zaglądając do smartfonów

A więc stary most drewniany
Nie zaprząta ich uwagi
Chociaż wie, że ma tą zdolność
By nauczyć ich rozwagi

Smutno mu więc czasem trochę
Że rozwaga wyszła z mody
Nawet starsi teraz przykład
Biorą raczej z ludzi młodych


Dziś są mosty bardzo mocne
Składające się z betonu
Bardziej pewne,  nowoczesne
Więc drewniane po co komu

Rzeka czasu wciąż ta sama
Dzieli różne ludzkie światy
Tylko mosty inne łączą
Nikt nie widzi większej straty

Tylko giną w mgnieniu oka
Ludzie żyjąc w większym tłumie
Po co im drewniane mosty
Wolą bajek nie rozumieć.

ANNA GOLOJUCH

***

Czasem nie piszę
Bo trzeba uwagę
Skierować na to
Co tu i teraz

Lecz bywa, potrzeba
Nakreślić słów parę
Tych, co by chciały
Odlecieć nieraz

Kto bierze w rękę
Tusz albo rysik
I zawsze znajdzie
Kawałek kartki

Ten nie utopi
Stęsknionych myśli
Dając im łódkę
W strumieniu wartkim.

ANNA GOŁOJUCH

***

Pozwalam odejść i słońcu
I gwiazd nie trzymam w niewoli    
Trzeba dać wolność i gwiazdom
I odejść słońcu pozwolić

Bo gdy gwiazdy żegnasz rano
Słońce witasz pełne życia
Co dzień słońce daje radość
Gwiazdy mogą nas zachwycać

Żegnam, witam więc to życie
Co każdego dnia i nocy
Raz zamyka raz otwiera
I zachwyca moje oczy.