Nastał dzień, wychyliło się słońce bardzo tarczą złocistą jaśniejąc zaglądając do każdej szczeliny w ogródku i chacie pod strzechą.
Zakwitł kwiat i zbudziło się piękno tak wrażliwe na oczu spojrzenie w swych subtelnych doznaniach ukryte gdzieś pomiędzy ziemią a niebem.
Powiał wiatr, rozszeptały się trawy chyląc źdźbła pod podmuchów tchnieniami takie wątłe w niknącej posturze osłabione się kładły cieniami.
Zaśnie nocka i świat zmruży oczy snom splatając marzące warkocze zatracając się w czeluściach nocy sklepienie gwiazdami migocze.
24.03.2020
RENATA GIŻA W Polskę
moja tęcza wschodzi na północnym niebie tam gdzie zawsze świeci słońce obejmuje świat pod nazwą Polska sięga Mazur i wyspy Wolin
kiedyś uznam że jestem pomiędzy
wyruszę by przejść po takim wielobarwnym moście z jednego krańca po drugą granicę od szczytów Tatr do Bałtyku ścierając podeszwy na wydeptanych szlakach ojczystego wędrowania
a w plecaku na dnie jedna mała muszelka drobny kamyczek o zapachu wiatru ziarenko piasku i kropelka potu a może łzy
w ręku zaś paciorek różańca oraz skibka chleba aby mieć siłę wędrować dalej i dalej od wschodu do zachodu
słońca
(wyróżnienie honorowe WRZECIONO 2019)
31.07.2018
RENATA GIŻA Zasuszony kwiat niezapominajki
Otworzyłam pamiętnik serca ciepłą myślą i uczuć westchnieniem a tam - wdzięcznie zasuszone pięciopłatkowe majowe wspomnienie.
To łodyżka drobniutkich kwiatuszków żółtym oczkiem zamrugała do mnie niebieskimi płatkami bezdźwięcznie wyszeptała: Czy pamiętasz o mnie?
Gdyż lat temu równo trzydzieści otrzymałam ją z zapewnieniem o uczuciach młodego chłopca i miłości wiecznej spełnieniem.
Na niebieskich skrzydłach marzenia lekko wzbiły się z wiatrem do nieba wraz z bukietem trzymanym w dłoni czegóż więcej dziewczynie potrzeba?
Czas się jakby na chwilę zatrzymał dotknął tkliwie osoby kochanej spośród milionów istnień na świecie właśnie tej jednej jedynej wybranej.
Los się jednak inaczej potoczył złuda prysła jak mydlana bańka lecz z pamięci wymazać się nie da lat młodości miłego wybranka.
To nieważne, ile wiosen minie i że trwa świat jakby z innej bajki w moim sercu wciąż żywo kwitnie zasuszony kwiat niezapominajki.
28.09.2017
(wiersz z antologii poetyckiej „W pajęczynie wspomnień” – Pieszyce 2018)
RENATA GIŻA Gwiazdy
zimą mroźnym wieczorem kieruję wysoko oczy skrzący nieziemski widok swym czarem mnie zauroczył
niebo gwiazdami usiane to marzeń otwarta księga dziewczęce myśli wspomniane hen płyną gdzie wzrok nie sięga
falują lekko ku górze pułapu zenitu sięgają mkną od małej do dużej magią istnienia błyskają
niewinne skromne ulotne dawno już zapomniane w tej jednej magicznej chwili gwiezdnym tuszem spisane
zachwycam się ich odbiciem odbieram błyszczące spojrzenia wracam by zamknąć w wersach romantyczne ich skojarzenia
.png)
.png)
