Urszula Pantoła

Urszula Pantoła – prezes Grupy Twórczej Inspiratio Bibliotekarka, jej pasją jest literatura, poezja, teatr, muzyka. Pisze scenariusze związane z prezentacjami Grupy Twórczej Inspiratio, którą opiekuje się od 2013 roku. Publikuje też na łamach lokalnej prasy, stronach internetowych ZLP, Centrum Kultury Gminy Łańcut,  artykuły dotyczące życia społeczno – kulturalnego, relacje  z wydarzeń poetyckich, wystaw artystycznych, imprez muzycznych. Często przy takich okazjach występuje w roli konferansjerki. Wspólnie z mężem Piotrem społecznie od 14 lat prowadzi zespoły wokalne Con Cuore i Zielony Maj, działające przy bibliotece w Cierpiszu - gdzie pracuje. Pisze także wiersze.

 

***

Uplotłam z ułudy piękną lekką siatkę
o przecudnych kształtach.
Bawiłam i zachwycałam się jej lotnością.
Bałam się rozerwać cienkie, świetliste nitki.
Wiązałam mozolnie supełki
Oszukując konstrukcję.
Teraz jej porwane strzępy
zwisają żałośnie wokół mych palców,
plączą się wokół stóp.
Już nie mogę jej zreperować
i jak latawiec wypuścić na wiatr i przestrzeń.
Nie jestem już taka sama.
Kurczowo trzymam w dłoniach
resztki zszarzałych nici.

 

 

Labirynt

Nie chcę grzebać w swej pamięci
Szare labirynty mózgu straszą odległością.
Czas tępo odcina głowy zdarzeniom
Dawne uczucia, myśli, pragnienia
w zakrętach labiryntu śpią
jak szare ptaki schowane pod skrzydłem.

Nie chcę ich skrzydeł.
Już nie wabią barwą.
Zniknął ich przepych i lotność
siedzą zamknięte w klatce
i prawie nieżywe.
Duszą się w niewoli i trwać przestają…
Nie chodzę tam, nie otwieram drzwi
- i tak nie mają siły by ulecieć.

 

Światło

Twoje światło promienne czuję w sobie Ziemio
i moc twą przedziwną, co od Ciebie płynie
Tak nas związałaś tą przysięgą niemą
Kiedy będę z Tobą – na zawsze nie zginę.

Może się rozszumię brzozą czy topolą,
polnym kwiatem ożyję, który oczy cieszy
Będę pyłem szarym pod stopą wędrowca,
i grudką żyzną, która żywi ziarno
Bo w Tobie jest światłość, nie smutno i czarno.

A może zbożem złocistym ku słońcu powstanę
By czuć pieszczotę wiatru-
jego oddech lekki.
Jak bożą modlitwę, jak ludzkie kochanie
Nie bierz mnie do nieba o Wszechmocny Panie!
Tylko tu pozostaw abym trwała wiecznie.

Z tęsknoty głębiny strumykiem wypłynę
na świat rozgwarzoną, rozsrebrzoną wodą
Nie weźmiesz mej urody, nie schowasz w głębiny
Bo wciąż jesteś ze mną
Ja stanę się Tobą.

Choćby w głębi ciemnej,
twardych skał granicie – cząstka mnie zostanie.
Tyś me wieczne życie.

Zdjęcie Kamila Pantoła - Grupa Twórcza Inspiratio