Wiersze Mariana Miłoboga

Uroki jesieni
 
Kolorowe zorza słońca promieni,
haftowane morza bursztynowej czerwieni.
Jaskrawo żółte, brązowo się tlące, baśniowe pejzaże,
rozłożyły się kobiercem pod stopami szeleszczącej jesieni.
Jedwabiste świty we mgle pogubione.
Purpurowe obłoki słońcem malowane.
Sny nad ranem dłuższe,
dni o wczesnym zmierzchu,
szybko odchodzą w nieznane.
Pod strzechą pająk sieci rozstawił.
Na łące się błyszczy aksamitnej nici szata.
Wiatr dziś drzewa z liści ogołocił.
Nadeszła już pora babiego lata.

Listopadowa zaduma
 
Przynieś mi na grób miła kwiatów polnych wianek,
niezapominajek, garść zbóż z leśnej ciszy nad ranem.
Przynieś mi kochana krople rosy, nie ocieraj już łez.
Ja wyrosłem duszą starej brzozy,
głos mój, śpiew mew.
Nie zakuwaj mnie miła w kamienny głaz.
Postaw mi krzyż brzozowy i ucałuj Chrystusa twarz.