Cmentarna zaduma

Kiedy cmentarną kroczę aleją i patrzę na grobowce
zgodnie tu leżą ludzie uczciwi i zeszli na manowce
jedni za życia zdobyli sławę, a inni na kolanach
z krzyżem i dumnie, każdy swą drogą prościutko szli do Pana.
W ciemnej mogile cichutko leżą, tuż obok siebie
ten co do piekła poszedł z butami i ten co już jest w niebie,
tu kat z ofiarą czekają sądu, na zadośćuczynienie,
każdy do Boga wznosi wołanie i prosi o westchnienie.

Krótka modlitwa i płomień znicza, tyle im mogę dać
i myślę sobie na ile więcej mnie jeszcze dzisiaj stać,
tyle tu nazwisk, imion, znajomych, co drogę mi przetarli
żyli jak ludzie w grzechu i łasce, ale już pomarli.
Zadumany kroczę od krzyża do krzyża, patrzę tu świeży grób,
kwiaty już zwiędły i w proch się obróci tu pochowany trup.
Brzoza pochyla się nad mogiłą z warkoczem pełnych łez
młodość przeminie, lata przeminą, nadejdzie życia kres.