Ćwiczenia obejmowały m. in. akcentowanie, rytm wiersza 13-zgłoskowego, kadencję czy antykadencję, a także tworzenie karykaturalnych postaci scenicznych, poprzez „wyolbrzymianie” i „zwierzęce” transformacje. Ekspresja głosu, nad którą pracowano miała na celu odkrycie muzycznych wartości osiemnastowiecznego języka. Praca nad postaciami z wykorzystaniem ciała służyła łączeniu słowa z aktywnością psychofizyczną aktora. W efekcie powstały etiudy teatralne z wykorzystaniem bajek Ignacego Krasickiego w reżyserii prof. Józefy Zając-Jamróz przy akompaniamencie Jacka Marcińczaka.
S. Błaut-Kowalczyk
Kliknij i obejrzyj fotorelację